Την πρώτη φορά που πήγα για να παρακολουθήσω παράσταση στο Αρχαίο Θέατρο στην Επίδαυρο δεν πέρασα και τόσο καλά. Είχε φοβερό καύσωνα και οι θέσεις έκαιγαν, ακόμα και στις 9 το βράδυ. Αν και οι ηθοποιοί ήταν εκπληκτικοί, η γλώσσα της παράστασης και η ζέστη δεν με άφησαν να χαρώ την πρώτη μου φορά στο θρυλικό θέατρο. Έτσι, μόλις κυκλοφόρησαν τα εισιτήρια για την Ιφιγένεια στην Επίδαυρο, έσπευσα να κλείσω στη μέρα και τη θέση που μπορούσα.
Η διαδρομή προς την Επίδαυρο
Το ταξίδι ξεκίνησε από το Ναύπλιο, που είναι αγαπημένος προορισμός. Λίγο μετά τη βουτιά και με ροδαλό χρώμα στους ώμους, έκανα τη διαδρομή παρέα με τον ήλιο που βουτούσε στη θάλασσα για να ξεκουραστεί και να δώσει τη θέση του στο φεγγάρι. Εύκολη πρόσβαση, άνετο πάρκινγκ και γενικά μια αίσθηση γιορτής. Είχα πάρει την βεντάλια μαζί μου για κάθε περίπτωση και πολύ σύντομα ήμουν στη θέση μου περιμένοντας να αρχίσει η παράσταση.
Η παράσταση
Τα φώτα έσβησαν στην ώρα τους και εμφανίστηκε η Λένα Παπαληγούρα ως Ιφιγένεια. Εκπληκτική, άμεση και χωρίς να κάνει over-acting, κάτι που μπορεί να συναντήσεις συχνά στο θέατρο και δη στην Επίδαυρο. Ο Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης, ο Νίκος Ψαράς, ο Μιχάλης Σαράντης, όλοι έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό.
Η Ιφιγένεια στην Επίδαυρο έχει απλό κείμενο για να δίνει χώρο στο συναίσθημα να αναπτυχθεί. Πολλές φορές σφίχτηκε η καρδιά μου, μπήκα στη θέση των ηρώων, ταξίδεψα με τον εκφραστικό Χορό. Ήρεμη σκηνοθεσία από τον Γιώργο Νανούρη, που γέμιζε τη σκηνή του θεάτρου χωρίς όμως ένταση και υπερβολή.
Η Χάρις Αλεξίου εμφανίστηκε προς το τέλος της παράστασης, εκεί που είχαν αρχίσει οι θεατές να πιάνονται, να ψάχνουν να βρουν πώς θα κάτσουν πιο άνετα και να κοιτάνε το κινητό τους. Μόλις ακούστηκε η φωνή της, ηρέμησαν όλοι. Γαλήνια, σαν πραγματική θεά, μέσα στο λευκό της κοστούμι, όλοι σιώπησαν για να την ακούσουν.
Ο ύμνος στην αδερφική αγάπη έβαλε νομίζω όλους τους θεατές στη διαδικασία να αναθεωρήσουν τις δικές τους σχέσεις και να βρουν νέα νοήματα.
Η Ιφιγένεια η εν Ταύροις του Ευριπίδη, θα μπορούσε να αποδοθεί με δεκάδες τρόπους. Αυτή η ομάδα έδωσε στο κοινό μια άμεση και ουσιαστική προσέγγιση που άφησε κάθε θεατή ικανοποιημένο. Για άλλους ένα κοσμικό event, μια αφορμή για μια μίνι απόδραση, μια επίσκεψη στο Αρχαίο Θέατρο, όλοι όμως αναγνώρισαν την Ιφιγένεια στην Επίδαυρο ως μία από τις καλύτερες παραστάσεις.
Ως μη ειδική στο θέατρο, αυτό ακριβώς περιμένω από μια παράσταση στην Επίδαυρο. Σεβασμό στο κείμενο και ερμηνείες χωρίς υπερβολές. Θέλω να βλέπω πολλά και να καταλαβαίνω περισσότερα. Να ακούω με την καρδιά και να μην προσπαθώ να μεταφράσω τα λεγόμενα. Σε ένα θέατρο με τόσο μεγάλη χωρητικότητα, μια παράσταση πρέπει να είναι προσιτή σε όλους. Γι’ αυτό αγάπησα την Ιφιγένεια στην Επίδαυρο, γι’ αυτό εκτίμησα ακόμα περισσότερο τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς.
Ζητούμενο δεν είναι να γίνει η πιο περίτεχνη παράσταση, με δύσκολο κείμενο, μεγάλες σιωπές, εκρήξεις και έντονες κινήσεις. Για να βάλω κιόλας και μια πιο ανάλαφρη πινελιά στο άρθρο, έχει ζέστη, σκαρφαλώνω στο θέατρο για να φτάσω στη θέση μου, θέλω να δω κάτι απλό και όμορφο. Να το κατανοήσω, να τιμήσω τον αρχαίο συγγραφέα και στην επιστροφή να πιω ένα κρασί και να αναλύσω την παράσταση.
Στο δρόμο της επιστροφής προς το αυτοκίνητο, ο κόσμος έδειχνε χαλαρός και είχε μόνο θετικά σχόλια να κάνει για την παράσταση. Ο κάθε ένας είχε να πει κάτι διαφορετικό που τον εντυπωσίασε: Η Αλεξίου, η σκηνοθεσία, ένα απόσπασμα από το διάλογο, ο Σαράντης.
Κάπως έτσι κάτω από τα αστέρια και μέσα στα πεύκα, ξεκίνησε το ταξίδι της επιστροφής. Η δεύτερη φορά στην Επίδαυρο ήταν πολύ καλύτερη, τόσο που δεν ξέρω αν θα περάσω τόσο καλά ξανά. Σίγουρα θα το προσπαθήσω!